بسم الله الرحمن الرحیم
وَمَا كَانَ الْمُؤْمِنُونَ لِيَنْفِرُوا كَافَّةً ۚ فَلَوْلَا نَفَرَ مِنْ كُلِّ فِرْقَةٍ مِنْهُمْ طَائِفَةٌ لِيَتَفَقَّهُوا فِي الدِّينِ وَلِيُنْذِرُوا قَوْمَهُمْ إِذَا رَجَعُوا إِلَيْهِمْ لَعَلَّهُمْ يَحْذَرُونَ (توبه ۱۲۲)
حوزه علمیه میراث گرانقدر نبوّت و امامت است و به عنوان امانتی الهی در دست حوزویان است، امانتی که با اخلاص و رنج فراوان از گذشتگان به نسل حاضر رسیده، وظیفه ما این است که امانتدار شایسته ی این امانت نفیس باشیم، زعمای بزرگ حوزه و اساتید، رسالت خود را در این عرصه میدانند، من به عنوان یک عضو شورای عالی حوزه‌های علمیه به صراحت عرض می کنم که من هم دغدغه انجام درست این امانت‌داری را دارم، انتظارم این است که تمام حوزویان محترم، اساتید و طلاب گرامی مددرسان باشند، پیشنهادهای خود را دریغ نکنند و با این منطق که اگر آنان عضو شورای عالی‌حوزه‌های علمیه بودند چه می‌کردند؟ از پیشنهادهای خود ما را بهره‌مند سازند.
اعضای شورای عالی‌حوزه‌های علمیه گوش شنوایی برای شنیدن پیشنهادها و انظار آنها دارد قابل ذکر است پیشنهادها و طرح‌هایی که مطرح می‌شود گرچه از سوی خود شورای عالی حوزه‌های علمیه هم باشد مورد ارزیابی و کارشناسی قرار خواهد گرفت و اعضای شورای عالی حوزه‌های علمیه با ارزیابی و مصلحت دیدنِ اجرای آن، آن را به تصویب خواهند رساند.
در هر حال امید که بتوانیم در این عرصه انجام وظیفه کرده و دِین خود را به حوزه علمیه اَدا کنیم. والسّلام